"یا حق

 اُستاد اکبر عالمی بزرگمرد همیشه اُستاد.  

سال ۵۹  جوانی بودم ۱۹ ساله، عاشق فیلمبرداری. برای اولین بار در کلاس های فیلمسازی شرکت کردم و شدم شاگرد استاد اکبر عالمی. دلچسب ترین کلاس های فیلمسازی.

او با کیفی چرمی بزرگی وارد کلاس می شد و همچون شعبده بازان یکی یکی از کیف اسلاید و کتابی و ابزاری بیرون می کشید و ساعت ها به شیوه سمعی و بصری شاگردان را سِحر می کرد. استاد به من جسارت داد و من در زیرزمین خانه، فیلم سوپر ۸ را که ۱۵ متر طول داشت ظاهر کردم. باوری که استاد به ما می داد از جنس سحر بود. او ایمانی می داد که فراتر از تکنیک بود.  

از سال ۶۰ تا ۶۷ که جنگ بود و ما همیشه دسترنج فیلمبرداری هایمان از جنگ را به دست ایشان ظاهر میکردیم. چه لذتی داشت در میان سروصدای دستگاههای لابراتوار صداو سیما، صدای فریاد استاد را می شنیدیم. آن صدا به من می گفت که وارد لابراتوار نشدیم. وارد کلاس درس شدیم و باید آداب شاگردی را بجا آوریم. چقدر دلم برای آن صدا در لابراتوار تنگ می شد.

سال ۶۷ با اتمام جنگ وارد دانشگاه شدم. گرفتار فیلم ساختن بودم. فضای دانشگاه برایم سخت شد و تصمیم به ترک تحصیل گرفتم . کسی خم به ابرو نیاورد ؛ جز استاد عالمی که به من نهیب زد که باید برگردم و قوانین خشک آموزشی را به همت خودش کنار زد و چه لذتی داشت دوباره در کلاس استاد عالمی نشستن.

سینمای ایران بزرگ استاد سینمایش را از دست داد. خدایش او را قرین رحمت کند.

الهی آمین.

شاگرد کوچک او ابراهیم حاتمی کیا

۲۲ مهر۱۳۹۹  

انتهای پیام